nasil da hic ayrilmayacakmis gibi oturuyoruz. ikimizin de kucaginda laptop, film acik belki 3 defadan fazla izledigim "taken". belki de boylesi daha iyi. ayrilacagiz ama vedalasmiyoruz der gibi. benim icin yalan oluyor biraz. hep aklimda o gun, ve gecmis gunler. oyle icim rahat oturamiyorum, her dakika bir zaman kaybi gibi geliyor. ne yapabileceksek sanki. ne konusabiliriz ki, yetecek kadar. ne paylasabiliriz daha fazla. ya da bu kadar zaman neye yeter.

boylesi guzel. aslinda cok guzel. her sey guzel hatta net olmam gerekirse; en guzeli. kusursuz olani basladi ve suana gelene kadar kusursuz. ayrilik denen seyin anlami degisti hayatimda. onemsiz bir hale geldi adeta. ayrilik bizi bitirecek kadar guclu degil cunku. gorebiliyorum. cok buyuk laflar edip altinda ezilmek de istemiyorum ama hissediyorum bunun bir son olmadigini.


soyle bir donup bakiyorum ona ve gorebiliyorum. eger benim elimde olacaksa ya da onun elinde biliyorum cok zor bile olsa, bir gun..